(1)

Pisząc historię swojego życia, nie pozwól,
 aby ktoś inny trzymał pióro.

Lucyna tak już miała, że rzadko kiedy przejmowała się czyimś zdaniem, a już zdecydowanie rzadziej czyjegokolwiek zdania słuchała. Była zadowoloną z siebie dwudziestoczterolatką, przygotowującą się do Mistrzostw Świata i zupełnie przestała się przejmować tym, co myśli o tym społeczeństwo.

A zazwyczaj myślało głośno: „Pf, kobieta i ŻUŻEL?!”

Dziękujemy ci bardzo, zły świecie, za twą nienawiść i zawiść, którą tak starannie pielęgnujesz w ludziach. 

Do rzeczy – to, że Lucyna wcale a wcale się tym nie przejmowała, nie znaczyło jeszcze, że jej to nie irytowało.

- Hej, Maleńka!

O Boskie Miłosierdzie, kto wpuścił kolejnych idiotów na tory?

- Piękna, zdejmij ten kask i podejdź no do nas!

- Pokaż co tam chowasz, kotku!

Dziewczyna przewróciła oczami i jedyne, co im pokazała to starannie zrobiony manicure na środkowym palcu prawej dłoni. Manicure w stylu jej samej – brud i zaschnięte błoto. Przecież nie miała zamiaru chodzić do kosmetyczki i marnować tam pieniędzy.

- Idioci – mruknęła do siebie, odkładając kask, gdy tylko jeden z jej mechaników odebrał od niej zabójczą maszynę.

- Faceci – sprostował osobnik, który nagle pojawił się tuż za jej plecami.

Lucyna uśmiechnęła się delikatnie i wzmocniła uścisk czarnej gumki na swoich włosach.

- Cześć, Tatuśku – rzuciła mu spojrzenie przez ramię – Stęskniłeś się za mną?

Panie i panowie, pan Kozłowski, pseudonim Tatusiek, nieustraszony, niepoprawny i zdecydowanie bardzo w porządku facet, który dysponował pieniędzmi i chętnie wydawał je na Lucynę i jej sportowe miłości, chwała mu za to.

- Przyszedłem zobaczyć czy aby nie spiskujesz z konkurencją – stwierdził, odwracając się, gdy odpinała kombinezon.

- Spokojnie – zrzuciła kurtkę i zdjęła przepoconą podkoszulkę – Nikt mnie jeszcze nie podkupywał aż tak nieprzyzwoitą sumą pieniędzy, że mogłabym śmiało zrezygnować z twoich czeków – wyswobodziła się szybko ze spodni i ukryła swoje ciało w bezkształtnym, szarym dresie – Już.

Kozłowski odwrócił się do niej i przyjrzał uważnie. Był niskim mężczyzną z siwizną i brodą godną perkusisty rockowej kapeli. Swój spory brzuszek starał się zawsze ukrywać pod czarnymi koszulami, ale – niestety – czarny tylko wyszczuplał, a nie pochłaniał tłuszcz. Jego nieporównanie wielkim atutem był fakt, że wyzbyty był wszelkiej dyskryminacji wobec kobiet, wspierał Lucynę lepiej niż jej własna rodzina i w jakiś tam bardzo pokrętny sposób dogadywał się z nią bardziej, niż z facetami, z którymi miał okazję współpracować. Dodatkowo, cieszył się jak głupek z tego, że może się przed kumplami z branży pochwalić dziewczyną w zespole – jedną z niewielu w całym żużlowym półświatku. W dodatku dziewczyną, która zdobywała znaczące nagrody.

Uścisnęła mu dłoń. Silnie. Po męsku.

- Przyszedłeś mi powiedzieć, że odchodzisz i wreszcie zajmie się mną ktoś, kto zrobi ze mnie gwiazdę? – zażartowała. Jasne, jakby jej w ogóle zależało na rozgłosie, forsie i prawdziwej sławie. Przecież liczył się sport, wolność i coca cola, nie? Chyba jakoś tak to było…

- Upewniam się czy ćwiczysz. 

Roześmiała się.

- Ja zawsze ćwiczę.

- Dobrze. Dużo lepiej ci w złocie niż w srebrze, więc to się wspaniale składa, że masz zamiar je zdobyć – pokiwał głową i zaczął się zawzięcie drapać po brodzie. Zawsze tak robił, kiedy się martwił.

- Coś się stało?

- Nic się nie stało…

I zawsze unikał rozmowy o tym, kiedy się martwił.

- No już, Tatuśku – poklepała go po ramieniu – cokolwiek to jest, na pewno nie jest aż takie straszne.

Przełknął ślinę.

- Zdziwiłabyś się.

Przewróciła oczami.

- Jestem już duża. Zniosę to. Co się stało? Nie chcą mnie organizatorzy zawodów, bo jestem dziewczyną? Nie ma sprawy, mogę do nich iść i pokazać jak bardzo męska jestem…

- Nie, Lucyna. Nie tym razem – zmrużył oczy – Poza tym, wygarnąłbym każdemu, kto dyskryminowałby cię tylko dlatego, że nosisz stanik.

- Dziękuję – z uznaniem kiwnęła mu głową. Wiedziała, że Kozłowski stanąłby za nią murem - dlatego musiała się go trzymać. Nie było wielu trenerów, którzy chcieliby „słabej kobietki”. Gdyby nie on, zostałaby sama. W takim wypadku byłaby zmiażdżona.

Mężczyzna odetchnął głęboko, a Lucyna skrzyżowała ręce na piersiach.

- Wyrzuć to z siebie – zerknęła przelotnie na zegarek – Mam coś do załatwienia na… Teraz - nie chciała być nieuprzejma, ale właśnie przypomniała sobie, że w jej mieszkaniu zadomawia się Alicja, a to może się skończyć jakimś wybuchem, Armagedonem, albo, co gorsza, sprzątaniem – Matka wysłała do mnie swoje młodsze potomstwo, jakby liczyła na to, że Rzeszów dobrze jej zrobi – prychnęła – Teraz mam robić za niańkę. Nie wiem, na co one obie liczą. Jak tylko nadarzy mi się okazja, wyrzucę ją albo odsprzedam, albo oddam ubogim. W każdym bądź razie, nie mam zamiaru marnować na nią czasu…

- Myślałem, że twoja siostra jest już dorosła… - zdziwił się nagle Kozłowski.

- Bo jest – Lucyna wzruszyła ramionami – Ale tylko na dowodzie. Zawodowe tancerki dorastają jakoś o dziesięć lat później niż cała reszta. To chyba przez ten tiul, baletki i wszędobylski róż. Przewraca się im w główkach od obrotów i… takie tam. Powiesz mi wreszcie?

- Nie wiem czy jesteś na to gotowa.

- Zaczynasz mnie irytować – westchnęła ciężko – Może sobie pójdę, a ty wyślesz mi mail? Albo sms? Mam nadzieje, że już nauczyłeś się posługiwać tymi strasznymi technologicznymi urządzeniami.

- Nie żartuj sobie ze mnie.

- Dobra, dobra. Mów. Jestem dzielna. Zniosę to. Chyba, że rzeczywiście odchodzisz. Wtedy nakopię ci do du…

- Umówiłem cię na wywiad do kobiecego magazynu.

Lucynie cała krew odpłynęła z twarzy…

- I sesję.

…cała krew znalazła się nagle w pięściach i jedna z nich poczuła, że zaraz powinna znaleźć się gdzieś na twarzy Tatuśka. Zdecydowanie.

Na szczęście, chuderlawy mechanik Robert, jak zwykle pojawiający się znikąd, zdążył złapać ja w locie, wykręcić za plecy dziewczyny i odciągnąć jej ciało parę kroków dalej, niemal całkowicie je unieruchamiając. Niemal, bo nijak nie zdążył zakryć jej ust.

- Co ty zrobiłeś?! - dziewczyna próbowała się bezradnie wyrywać – Jak to?! – nie czekała na odpowiedź – Przecież umawialiśmy się, że moja kariera obejdzie się bez większych wyskoków, że mam po porostu dobrze jeździć, że mam być sercem i głową w swoim sporcie, że żużel to ma być moje jedyne zajęcie i przede wszystkim, TY obiecałeś mi, że nie zrobisz niczego bez mojej wiedzy.

Kozłowski zmieszał się trochę, odwrócił od niej wzrok i nerwowo zaczął skubać rąbek swojej koszuli. Przez chwilę milczał, a potem zrobił głęboki wdech i jakby nagle dostał odwagi:

- Jestem twoim menadżerem – oznajmił jej stanowczo – I postanowiłem, że tak będzie najlepiej dla twojej kariery.

- A, przepraszam, jak to niby, kurwa, ma mi pomóc? W czym? - wyrwała się z mocnego uścisku Roberta, ale teraz nie była już agresywna, lecz zdesperowana - Jesteś moim mentorem, wspólnikiem, przyjacielem, a nie pieprzonym właścicielem – splunęła – Miałeś ze mną trzymać, a wbijasz mi nóż w plecy!

- To tylko jeden wywiad… Sportowcy robią takie rzeczy – odezwał się nagle mechanik – O co tyle krzyku?

Lucyna była na tyle wzburzona, a jego pytanie na tyle głupie, że nawet nie posłała mu morderczego spojrzenia.

- Nie chcesz wiedzieć chociaż co to za gazeta? – spytał z nadzieją Kozłowski, jakby popularny tytuł miał ją jakoś uszczęśliwić.

- Po cholerę? – prychnęła – I tak tego nie czytam.

Mężczyzna spojrzał na nią smutno i poważnie.

- Uspokój się, to przecież nie jest koniec świata.

Naburmuszyła się jeszcze bardziej.

- Czyżby?

Przewrócił oczami.

- To tylko kilka zdjęć i parę słów.

Pokręciła głową.

- O nie, kochany. To będzie kilka słów, które zostaną przekręcone i zrobią ze mnie albo pustą laleczkę, albo zadufaną w sobie gwiazdkę. A nie jestem żadną z nich. A zdjęcia? – aż się wzdrygnęła – Na zdjęciach będę wyglądała jak efekt dobrze wydanych pieniędzy, w ogóle nie będę sobą i pewnie każą mi zapozować nago.

- Lucyna…

- Taka jest prawda, Tatuśku. Zrobią ze mnie manekina. Właśnie dlatego nigdy nie czytam takich bzdur.

- Nie pozwolę na to – zapewnił ją.

Zaśmiała się gorzko.

- A co ty niby możesz zrobić?!

- Jestem twoim menadżerem – powtórzył - Dbam o twój wizerunek. Mogę im zabronić…

- Ja mam w ogóle jakiś wizerunek?!

- Lucyna…

Zmrużyła oczy i przyjrzała mu się dokładnie.

- Zrobisz to dla mnie?

Uśmiechnął się lekko.

- Głupia jesteś. Zrobię dla ciebie wszystko.

Kąciki ust jej zadrgały.

- Zgodzę się na to, ale pod warunkiem, że będzie po mojemu.

- Nie wiem na ile mogę ci pozwolić na…

- Albo będzie po mojemu, albo się w to nie bawię.

- Nie jesteś na wystarczająco mocnej pozycji, żeby stawiać mi warunki, zdajesz sobie z tego sprawę?

- Możliwe – wzruszyła ramionami – Ale kochasz mnie, więc się zgodzisz. Umowa stoi?

- Tak.

- Kiedy ten głupi wywiad?

- Jutro.

Mimowolnie jęknęła.

- To może być niezła zabawa.

- Jasne, jasne…

- Dasz radę.

- Nie wątpię.

yeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep.