(4)

Thank you, God, people can’t hear what I think.

Próbowała go spławić przez półtorej godziny.

- Umów się ze mną.

Bezskutecznie.

- Nie.

- Dlaczego?

- Bo jesteś facetem.

Śmiał się za każdym razem, gdy raczyła go taką uwagą. Co on sobie wyobrażał - fakt, iż ma jako takie mięśnie, śliczne oczy i jest tak irytująco pewny siebie, podziała na nią od razu i wślizgnie mu się do łóżka ot-tak, z miejsca? Czy on próbował sugerować, że jest łatwa i nieskomplikowana jak w gruncie rzeczy każda kobieta i że nie będzie miał najmniejszej trudności w uwiedzeniu jej? Czy on sobie z niej kpił?

- Proszę, przecież nie zrobię ci nic złego.

Lucyna prychnęła nieelegancko, męsko, jak to miała w zwyczaju.

- Nie interesuje mnie randka z tobą – wytłumaczyła mu ozięble.

- To nie musi być randka! – zaoponował szybko – Możemy uznać to za spotkanie biznesowe albo popijawę.

- Nie mamy wspólnych interesów, a pijam tylko z przyjaciółmi.

- Możemy się zaprzyjaźnić – on uparcie nie odpuszczał, a ona czuła się zagubiona i zirytowana.

- Nie masz innych znajomych? – pytała – Nie możesz podręczyć całej zgrai fanów?

- Wolę to robić z tobą – odpowiedział ze szczerym uśmiechem. Boże, ona mu chyba zaraz przywali.

- Zostaw mnie, wracam do domu.

- Nie radziłbym.

- Dlaczego?

- Wtedy dowiem się, gdzie mieszkasz i będę mógł dręczyć cię całymi dniami.

Kurwa, co miała zrobić? Skapitulowała i zgodziła się.

Dwa dni później zadowolony z siebie Zbyszek przymierzał koszule przed ogromnym lustrem w swojej sypialni. Na jego łóżku leżał sobie spokojnie Piotrek i przeglądał zawartość swojego telefonu, jednocześnie próbując nawiązać lekką konwersację, jak na grzecznego gościa przystało:

- Więc mówisz, że spotkałeś tę dziewczynę…

- Któregoś ranka. Gdy biegałem.

- I wspomniałeś coś o tym, że wygląda…

- Trochę nieporadnie, jak na kobietę, ale ma potencjał.

Zbyszek zapiął przedostatni guzik czarnej koszuli i przejrzał się w lustrze. Dostrzegł, że Nowakowski zerka na niego podejrzliwie, marszcząc brew.

- No, co? – zdenerwował się – Nie pasuje mi ten kolor?

- Nieporadnie, ale ma potencjał? – zacytował Pit – co to ma w ogóle znaczyć?

Spokojny już Zibi - bo przecież wyglądał pięknie - wzruszył ramionami.

- Po prostu jest… specyficzna. Ukrywa się przed światem. Przed mężczyznami – sprostował – chętnie pomogę się jej uwolnić.

Brew Cichego powędrowała jeszcze wyżej.

- Co masz na myśli?

Bartman roześmiał się i zerknął na kumpla w lustrzanym odbiciu.

- Piotrek, jesteś już duży. Nie będę ci tłumaczył zasad gry.

Nowakowski rzucił w niego wielką poduszką.

- Nie o to mi chodzi. Skoro mówisz, że się ukrywa, może niekoniecznie chce być wywleczona na siłę i postawiona wprost przed oślepiającym blaskiem brutalnego świata.

- Cichy, jaki ty dzisiaj poetycki jesteś.

- Skup się, Zbigniew, nie o mnie rozmawiamy. Nie mógłbyś sobie tym razem odpuścić? Ona pewnie nawet cię nie chce…

- Przecież nie robię nic na siłę! – zirytował się Bartman.

Nowakowski wybuchnął głośnym śmiechem.

- Namawiałeś ją półtorej godziny – przypomniał mu – A potem zacząłeś szantażować. Tak się chyba nie zaczyna dobrych randek. Nie, żebym miał jakieś duże doświadczenie w tym temacie…

- Spadaj – warknął na niego Zbyszek – Nie jestem wcale…

- Jesteś, jesteś – potwierdził Piter – Ale to nie jest wcale złe. I ja ci wcale nie mówię, że masz z tym skończyć. Ja ci tylko delikatnie sugeruję, że nie wszystkie kobiety lubią się bawić w takie gry i nie wszystkie czują się w nich pewnie.

- Coś ty taki specjalista nagle?

- Ja po prostu mówię, jak jest. Ty jesteś doświadczony, ale z tego, co mówiłeś, wynika, że ona chyba jeszcze nigdy się w to nie bawiła.

Bartman zamyślił się na chwile. Było to tak intensywne skupienie, że aż odruchowo przysiadł sobie na łóżku. Piotrek podczołgał się w jego stronę i usiadł obok. Zbyszek zastanawiał się czy rzeczywiście Lucyna może być zestresowana całą sytuacją, czy naprawdę odbiera to jako przymus albo gorzej – karę i czy rzeczywiście nie powinien jej odpuścić. Westchnął.

- To nie jest takie łatwe, Pit. Ona jest inna i to jest w niej cudowne. Taki mały diament schowany pod całą tą grubą powłoką… - uśmiechnął się lekko – To może być fajne, odkrywanie go – nagły przebłysk myśli sprawił, że zielone tęczówki zapłonęły blaskiem – Sam zobaczysz, chodź ze mną!

- Co?!

- Tylko się przyjrzysz!

- Ale ja…

- Nie marudź, chodź!

I porwał Pitera za dłoń, ciągnąc w stronę swojego małego diamentu, który przerażony szedł już powoli do jednej z rzeszowskich kawiarenek… 

mała armia świetlika: swietlikowawioska.blogspot.com